Πλάι σ’ αυτούς τους δρόμους τεντώνω τα δάχτυλα μου
Να χαϊδέψω την μέρα που τα ζέστανε.
Που πάλι κι έτσι…λαχταρούν χειμώνα.
Πλάι σ’ αυτούς τους δρόμους άφησε η γειτόνισσα τ’ απόνερα της
Όταν βραδιάζει μοιάζουν θάλασσες που γεννούν κύματα
Όπως απλώνονται μέσα σ’ αυτούς τους υπονόμους.
Πλάι σε αυτούς τους δρόμους τεντώνω τα πόδια μου.
Τεντώνω το κορμί μου και ψηλώνω.
Ονειρεύομαι να κλέψω το φεγγάρι ή έστω ένα κομμάτι του.
Αυτό που φτάνουν τα μάτια μου κι έτσι μεγαλώνω.
Πλάι σ’ αυτούς τους δρόμους χορεύουν πληγωμένα κορμιά απ’ τον χρόνο.
Λίγο πιο κάτω ένα τσούρμο πιτσιρικάδων γεμίζει τη σιωπή με τις φωνές τους.
Γελάει ο ζητιάνος γιατί ακούει όταν αλλάζουν οι εποχές.
Στην πόλη κι απόψε στήνεται γιορτή.
Πριν κάποιος πάλι σκοτωθεί για μια ιδέα.
Πλάι σε αυτούς τους δρόμους
προσφέρουν τα κορίτσια τα χείλη τους στους περαστικούς ταξιδιώτες.
Έχουν κρεμασμένα στα στήθη τους τα φυλαχτά της μάνας τους
Και παίρνουν πόζες για μια ακόμα αναμνηστική φωτογραφία
Πριν να τα λιώσει όλα ο χρόνος.
Πλάι σε αυτούς τους δρόμους
Η ελπίδα φοράει τα ρούχα της υποκρισίας.
Φτιασιδωμένη βγαίνει στην αγορά για να πουλήσει ιστορίες
Η αγαπημένη της για εκείνο το αγόρι που δεν πρόλαβε να γίνει άντρας.
Πλάι σε εκείνους εκεί τους δρόμους
Η ζωή βρίσκει παρηγοριά στα χέρια σου
Παίρνουν και υφαίνουν οι ορίζοντες τις τύχες μας
Ο κόσμος σου κι ο κόσμος μου και αυτό το μας που όλο ξεμακραίνει
Πλάι σου…πλάι σε αυτούς τους δρόμους
Θυμάμαι πάντα το ίδιο ποίημα
να με αρπάζει απ’ τα μαλλιά
Να μου φιλάει τα μάτια
Να κρέμεται εντός μου
