…κλείνω τα μάτια και τρώω τους ανθούς από το χαμομήλι.
Μετά απ’ αυτό, θα έχω πάντα λίγη Κυψέλη μέσα μου.
…πάει κι η θέα που έχει τόση θάλασσα μπροστά.
…μια μέρα μετά τα γενέθλιά μου
ξέφυγες, δεν έφυγες
Τώρα θα είσαι πιο περήφανος
Σςς… κοιμήσου λίγο να ξεκουραστείς.
…Εκείνος, δεν με έβλεπε, δικό μας το παιχνίδι,
κρυφτό αδερφικό μα ένιωθε εκείνο το «πάντα εγώ θα είμαι εδώ»…
…Λικνίζονται με συστολή τα κόκαλά μου
Εσύ καθώς κινείσαι με καλύπτεις
Εγώ, καινούργια κόκαλα, καινούργιο σκελετό
για να σε φτάσω…
Καλοκαίρι ήταν
Ιούνιος μήνας
Μια στάλα φθινόπωρο είχε καρφωθεί στον ουρανό
Άγγιξα τα σύννεφα, στεγνά, δεν θα έφερναν βροχή απόψε...
…Τι είναι τα απογεύματα;
H πρώτη αίσθηση μιας άνοιξης που είχες τελικά επιθυμήσει
Ένα λουλούδι που πέφτει στο νερό
θα το ζεστάνει ο ήλιος που έχει ήδη δύσει…
…Λίγο πριν φύγω, ακούω έναν θόρυβο…Γυρίζω. Τον κοιτάζω…
Δακρύζουν οι καθρέφτες;
…Μέσα στους τοίχους της παιδικής μου προσμονής θυμάμαι σιγανά να λέω
«Θα έρθει ο μπαμπάς, σε λίγο θα έρθει» και τότε άκουγα στην πόρτα τα κλειδιά…
...Τόσα βιβλία αγορασμένα σε μαγαζιά από καιρό κλειστά
Περνούν τα χρόνια
και δίνουν τη θέση τους σε ξεθωριασμένα χαρτιά
προσφορές και ωράρια παλιά…
Μέσα σε δέκα μέρες συντροφιά με δέκα ποιήματα του Ιωάννης Θ. Βλαχογιάννης. Κάθε ποιήμα και μια συνάντηση με τον εαυτό σου. Χαθείτε ελεύθερα…