Αν ήταν χρώμα θα ήταν:

Άσπρο. Σαν τους γλάρους, σαν τον αφρό της θάλασσας, σαν τα σύννεφα που μας σκεπάζουν, σαν το φως προς το αιώνιο ταξίδι...

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν:

«Να με θυμάσαι» ερμηνεία: Μελίνα Μερκούρη, στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας, μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος.

«…για ποιό ταξίδι κίνησες να πας…να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς…ζηλεύει η ανατολή γλυκό φιλί…»

Αν ήταν φαγητό θα ήταν:

Αστακομακαρονάδα. Ανεκτίμητο πιάτο, όπως κι η αγάπη.

Αν ήταν ταινία θα ήταν:

«The notebook» του Νικ Κασσαβέτης, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Νίκολας Σπαρς.

«Δάκρυα και μύξες. Αυτά είναι τα αληθινά υλικά της λύπης…»

Αν ήταν ζώδιο θα ήταν:

Ιχθείς. Ευαίσθητος, ονειροπαρμένος, καλλιτέχνης. Ζει στο δικό του παραμύθι.

Αν ήταν ταξίδι θα ήταν:

Κρουαζιέρα στο Αιγαίο.

«Βήμα γρήγορο στο διάστημα μάζεψες τα ρούχα σου απ’ το πάτωμα το κλειδί σου κι εκατό δραχμές να φτάσεις ως το τέρμα βιάστηκες» (στίχοι Βασίλης Καζούλης)

Αν ήταν επάγγελμα θα ήταν:

Σουβλατζής στο σουβλατζίδικο-ψητοπωλείο «Τα αστέρια».

«…εγώ έχω μείνει ακόμη εκεί. Ακριβώς από κάτω. Κάτω απ’ τ' αστέρια. Θυμάσαι;…»

Αν ήταν εποχή θα ήταν:

Ένα απόγευμα του Αυγούστου.

«…η θάλασσα είναι ήρεμη…τα νερά είναι καλοσυνάτα τέτοια εποχή εδώ, στο νησί μας…»

Αν ήταν ζώο θα ήταν:

Θαλάσσια χελώνα. Στωική, υπομονετική, ελεύθερη, ανεξάρτητη.

Αν ήταν κατάσταση θα ήταν:

«Ένα περίγραμμα έρωτα. Αμήχανο. Ημιτελές. Σαν φάντασμα μικρού παιδιού που δεν πρόλαβε να τη χορτάσει τη ζωή. Και μετά το πήρε η νύχτα…»