Ξέρω φίλοι, είναι δύσκολοι οι καιροί που ζούμε. Έτσι ήταν πάντα...
Μας βλέπω στην αρχή ενός μεσαίωνα, χαμένους μέσα σε θέλω, επιθυμίες κι όνειρα ενός κόσμου παράλογου, φανταστικού , χωρίς επαφή.
Μα ξέρω πάλι πως μέσα απ’ τις στάχτες μας θα γεννηθεί ζωή, νέα ζωή, απ’ την αρχή, στον καιρό του όμως.
Βαστάτε γερά, ενωμένοι πάντα, όλοι μαζί, αδελφωμένοι θα κάνουμε το βήμα μπροστά.
Βαστάτε αντιστεκόμενοι κι ετοιμοπόλεμοι, γιατί όταν ξεσπάσει η μπόρα, τα δικά μας χέρια θα γίνουν ομπρέλα για να προστατέψουν όλα όσα αγαπάμε.
Οπλιστείτε με σθένος και με δύναμη. Κλείστε τ’ αυτιά σας στις σειρήνες που θα συναντήσουμε, γιατί θα μοιάζει το τραγούδι τους με ψίθυρους απ’ την Άβυσσο και θα’ χει αγριότητα και δολιότητα ο σκοπός τους. Στον μύθο που θα δημιουργήσουμε, αυτές θα πλέξουν το σχοινί που θα περπατήσουμε. Κλείστε τ’ αυτιά σας κι ακούστε με τη καρδιά σας, γιατί μόνο η καρδιά μπορεί ν’ αφουγκραστεί τους κραδασμούς του σύμπαντος.
Το ξέρω φίλοι, είναι αργά για οράματα. Θόλωσε το μυαλό απ’ τη πλάνη, χορτάσαμε απο ιδεολογίες και ξεράσαμε την Ιστορία.
Το παρελθόν είναι πάντα μια ανάμνηση, μια ιδέα άπιαστη κι είμαστε άρρωστοι για να ξυπνήσουμε τις μνήμες μας. Το εδώ και τώρα έχει τον λόγο σε ότι κι αν αποφασήσουμε. Ο χρόνος θα γιατρέψει την αρρώστια μας.
Ξέρω, πονάς και φλέγεσαι για τα λάθη, που πιστεύεις, πως έκανες. Όμως η νέα γενιά δε θα βολεύεται σε ηττοπάθειες, δε θα μοιρολογήσει τη ζωή αλλά θα την υμνήσει. Η "νέα τάξη πραγμάτων" δε θα θυμίζει τίποτα απ’ το παρελθόν. Στη λήθη της θ’ αναπαύονται οι στάχτες ενός ονείρου που έγινε εφιάλτης. Ο λόγος μου δε θα’ χει καμία αξία. Οι λέξεις που μπερδεύουν, δε θα υπάρχουν πια.
Τυχερός θα’ ναι ο τυφλός. Καμία αίσθηση δε θα λειτουργεί, παρά η ίδια η αίσθηση... να αισθάνεσαι... με όλη σου την ύπαρξη...
Πρέπει να ξυπνήσεις, μ’ ακούς;! Πρέπει... να ξυπνήσεις...
Όποιους πιάσουνε στον ύπνο, εκεί θα τους αφήσουνε για πάντα. Έπαιξες το ρόλο του παρατηρητή υπέροχα... Τους ξεγελάσαμε... και τώρα ήρθε η ώρα να δράσουμε, ν’ αντιστρέψουμε τους ρόλους μας... σε όλους όσους μέχρι τώρα παρατηρούσαν εμάς.
Πάρε μια χούφτα χώμα για τη διαδρομή, κι αυτό θα ‘ ναι το όπλο σου. Φύλαξε λίγο ήλιο στα μάτια σου, γιατί έτσι θα τους κάψουμε. Στο χρόνο μη δίνεις σημασία, μέτρα τη ζωή με την ενέργεια που διαπερνά το σώμα σου. Πολύ σήμερα, λίγο αύριο. Κάπως έτσι ο χρόνος περνά. Στη τελευταία σου ανάσα, τότε θα είσαι έτοιμος. Κάθε παγωμένη καρδιά, είναι μια πέτρα ακόμα στο να χτιστεί ο κόσμος.
Φίλε... μέχρι τότε... κράτα γερά...
Ήταν μια αποκάλυψη...μέσα σ’ ένα όνειρο, στη καρδιά ενός χειμώνα, που ήθελε να γίνει καλοκαίρι...
photo's by Πάρης Πιχαρίδης